Το μονοπάτι

"... Δεν ξέρω αν είμαστε καθαροί απόγονοι των αρχαίων. Είτε καθαροί είτε
κι ανακατωμένοι, μιλούμε όμως γλώσσα ελληνική. Αν ήλθαν ξένοι και
ανακατώθηκαν με τους Έλληνες δεν κατώρθωσαν όμως να τους δώσουν τον
πολιτισμό και τη γλώσσα τους. Οι Έλληνες ξεχείλισαν και κατάπιαν και
χώνεψαν τους ξένους, κρατώντας σφιχτά στα δόντια τους δεμένη τη
γλώσσα.Οι γλώσσες δε χάνονται έτσι εύκολα.
Αλλάζουν όμως κάθε μέρα,
πότε αργά και κανονικά, πότε σαν ορμητικό αυλάκι τρέχοντας εμπρός,
επειδή είναι λόγοι περισσότεροι εξωτερικοί που τις βιάζουν· δουλεία,
επιδρομές ξένων, εμπόριο με ξένους.
Είναι κλωστή μακρειά η γλώσσα,
κλωστή που δε χάνεται και ποτέ δεν τελειώνει. Η ομηρική, η αττική, η
δωρική, η αλεξαντρινή, η βυζαντινή, η σημερινή είναι σημάδια της κλωστής
εκείνης, που λέγεται γλώσσα ελληνική, που κρύβεται στο σκοτάδι στην
αρχή και δεν ξεχωρίζεται από τις άλλες κλωστές και μόνο αργότερα σιγά,
σιγά ξεμπερδεύεται και προοδεύει. Είναι κλωστή που δεν έχει τέλος, αν
δεν την κόψης με το μαχαίρι.
Όπως όλα στον κόσμο αλλάζουν, ο τρόπος
της ζωής, το ντύσιμο, το μαγείρευμα της τροφής, έτσι κ' η γλώσσα πρέπει
ν' ακολουθή κανονικά την εξωτερική κ' εσωτερική ζωή του ανθρώπου, που
προβαίνει και διαπερνά τους αιώνες αλλάζοντας πάντα, πάντα..."